Sport is geen kinderspel

Dit boek gaat in belangrijke mate over wat jongeren in sport ervaren en leren in de contacten met hun ouders en trainers. Dat zijn positieve, maar ook minder positieve ervaringen. Dit boek biedt een kritische reflectie op waarden en normen die in de relatie tussen volwassenen en jongeren in sport gewoon en vanzelfsprekend gevonden worden. Het boek gaat voornamelijk in op hoe jongeren met hun ouders en trainers communiceren in sport. Het gaat over de ideeën, processen en normen die in die interactie relevant zijn. Interessant aan het onderzoek is dat het niet alleen vanuit het perspectief van ouders en trainers geschreven is, maar dat het ook de perspectieven van jongeren zelf in beeld brengt. Het blijkt dat jongeren in de relatie met volwassenen doorgaans in sport relevante en wellicht voor de hand liggende waarden leren, zoals bijvoorbeeld een oriëntatie op winnen en presteren, maar dat dit ook ten koste kan gaan van het ‘plezier’ dat jongeren in sport hebben. Bovendien gaat een sterke oriëntatie op winnen en presteren vaak gepaard met daarbij behorende, soms onsportieve en stressvolle, manieren om tot winst te komen. Het onderzoek laat tevens zien dat het in die relatie ook om hele andere maatschappelijke waarden gaat die zowel positief (zorg en betrokkenheid) als negatief (stereotyperingen en pesterijen) zijn. Goede bedoelingen en intenties van ouders en trainers resulteren niet per definitie in positieve sportervaringen van jongeren. Ten slotte laat het boek zien dat er in de communicatie tussen trainers, ouders en jongeren voornamelijk sprake is van een eenrichtingverkeer, waar een serieuze inbreng/reflectie van jongeren nog nauwelijks aan bod komt. Men zich kan afvragen of het in een geïndividualiseerde samenleving niet beter zou zijn wanneer jongeren meer aangezet worden tot een kritische reflectie op hun eigen handelen.