Wisseling van de wacht

Ineens is het onderwerp van debat geworden: generaties, hoe zij zich van elkaar onderscheiden en zich tot elkaar verhouden. De jongste generatie wordt nu eens tot ‘patatgeneratie’ afgewaardeerd, dan weer als ‘generatie Einstein’ geprezen. Er is een verloren generatie en een stille generatie. De babyboomgeneratie wordt verweten geen plaats te willen maken voor jongere generaties en bovendien wel erg goed voor zichzelf en een comfortabel pensioen gezorgd te hebben. Ten koste van hun kinderen en kleinkinderen. Zijn generaties echt zo duidelijk van elkaar te onderscheiden en is er opnieuw, zoals in de jaren zestig, sprake van een generatiekloof? Het Sociaal en Cultureel Rapport 2010 brengt eerst in kaart hoe de generaties in gezinnen en families zich ten opzichte van elkaar verhouden. Doen de kinderen het financieel en maatschappelijk beter of juist slechter dan hun ouders? Wat geven ouders hun kinderen mee aan sociaal en cultureel kapitaal? In hoeverre helpen en steunen de generaties in familieverband elkaar? In de publieke discussie gaat het minder om familiale dan om maatschappelijke generaties. Geboortejaargangen die door bepaalde maatschappelijke, politieke en economische ontwikkelingen in de jeugd een specifiek stempel opgedrukt hebben gekregen. Wat zijn in de twintigste eeuw ‘formatieve’ ervaringen geweest die generaties een eigen karakter hebben gegeven? Wat betekent dat voor henzelf en voor hun verhouding tot generaties voor en na hen? Is er wel een scherpe scheiding tussen de generaties aan te brengen? Deze publicatie biedt een beeld van de generaties in Nederland.