Sociaal-sportieve praktijken

In huidig wetenschappelijk onderzoek bestaat veel twijfel over de competenties van het sportverenigingsleven inzake het opnemen van sociaal-maatschappelijke thema’s.

De auteur verkent in dit proefschrift hoe het beeld van de klassieke sportclub in onze steden wordt uitgedaagd door een nieuw speelveld met praktijken die kenmerken vertonen van zowel sportclubs als vormen van sociaal werk. In het onderzoek wordt dit benoemd als ‘sociaal-sportieve praktijken’. Ze dragen een groot maar onderbenut potentieel in zich voor de ontwikkeling van toekomstig Sport voor allen beleid.

Na een introductiehoofdstuk en een beschrijving van de methodologie (hoofdstuk 2), wordt in het derde hoofdstuk een analyse gemaakt van het Vlaamse Sport voor Allen beleid.

Het vierde hoofdstuk werpt een licht op de conceptualisering omtrent sportorganisaties. Het onderzoek illustreert dat sociaal-sportieve praktijken niet steeds vastgepind kunnen worden in de huidige beleidskaders. Het ontbreken van een helder vizier heeft verstrekkende gevolgen voor het beleid en onderzoek omtrent deze organisaties.

Het vijfde hoofdstuk zoomt in op de wijze waarop een nieuwe onzichtbare beroepskracht vandaag aan de slag gaat met het creëren van allerlei vormen van sociaal sportbeleid, en hoe dit ook gepaard gaat met fricties en vormen van precariteit.

Dit doctoraat maakt duidelijk dat het Vlaamse en lokale Sport voor Allen beleidskader een nieuwe adem nodig heeft, wat zich vertaalt in de nood aan gewijzigde subsidiereglementen en aangepaste steun voor sociaal-sportieve praktijken. Verder onderzoek kan verkennen op welke wijze deze noden worden geoptimaliseerd in aangepast lokaal en Vlaams vrijetijdsbeleid.