There is no such thing as a free run

Het voorliggende doctoraat focust op de determinanten van de individuele en gezinsuitgaven aan sportparticipatie. Vanuit economisch oogpunt is dit een belangrijk onderwerp, aangezien de sportindustrie een significante en groeiende bijdrage levert aan de Westerse economische welvaart. Dit hoeft niet te verwonderen, aangezien met 64,3% een meerderheid van de Vlaamse bevolking minstens één keer per jaar sport. Om op een duurzame wijze sportactief te zijn, kopen deze sportparticipanten doorgaans meerdere sportgoederen en -diensten aan. Zo spendeert een gemiddeld Vlaams gezin met schoolgaand(e) kind(eren) 1525 euro aan sportparticipatie, en een gemiddeld individu 352 euro (ofwel 548 euro per sportbeoefenaar). Naast de rechtstreekse voordelen, biedt sportparticipatie ook aanzienlijke indirecte economische voordelen, zoals een betere fysieke, mentale en sociale gezondheid. Gezien het belang van de instrumentele waarde van sport voor de maatschappij, kan de overheid aan de hand van de resultaten in het voorliggende doctoraat een beter inzicht verwerven in welke groepen een mindere toegang hebben tot sportconsumptie. De uitgaven aan sport worden onderzocht vanuit een meer gedetailleerd perspectief, waarbij naast sportspecifieke vragenlijsten ook alternatieve, innovatieve dataverzamelingsmethoden toegepast zijn. Het blijkt dat sociodemografische en socio-economische variabelen nuttig zijn om onderscheid te maken tussen wie geld besteedt aan sport, en wie niet. Eens de beslissing tot consumeren genomen is, zijn het echter voornamelijk de psychografische en sportspecifieke variabelen (en inkomen) die de grootte van het bedrag bepalen.