Vluchtelingen meer dan welkom in Utrecht
Bestuurslid Hans Galesloot van De Halter en Mickey van der Wal, combinatiefunctionaris bij deze vereniging, praten over hun ervaringen met de vluchtelingen. De Halter bood al een breed scala van activiteiten, met worstelen als kernactiviteit. De resultaten mogen er zijn. Jessica Blaszka won deze maand de bronzen medaille op het WK in Las Vegas en de tweeling Marcel en Tyrone Sterkenburg voor de derde keer het Gouden Gordel-toernooi in België. Maar de Utrechtse sportvereniging van het jaar 2013 biedt ook buitenschoolse opvang, stoeien voor de jongste jeugd, grappling, fighting4power voor vrouwen en beweegplezier voor ouderen.
Gewoon doen
Vluchtelingen vormden plotseling een nieuwe doelgroep. Galesloot: “Ik belde de wethouder toen ik hoorde dat zij onderdak kregen in het Jaarbeursgebouw. Ik ken het gebouw goed en ik wist dat er geen douches waren.” De tijdelijke bewoners konden terecht bij De Halter. “Ik dacht: dat is toch het minste wat we kunnen doen.” De sporthal van De Halter, met 300 vierkante meter bescheiden in omvang, staat vlak bij de noodopvang. Bereikbaarheid was dus geen probleem. Maar in gesprek met wethouder Jansen begreep Galesloot snel dat de douches niet meer nodig waren. Tijdelijke voorzieningen waren al geregeld, maar Jansen greep de gelegenheid aan om De Halter te vragen in de eigen hal sportactiviteiten voor de vluchtelingen te verzorgen.
“Ik moest wel even slikken, want dit had ik niet verwacht”, zegt Galesloot. “Toch vond ik dat we het moesten doen. Wij zijn een buurtgerichte sportvereniging, en dit is in onze buurt.” Ook combinatiefunctionaris Van der Wal moest wennen aan het idee. Bekenden van hem waren betrokken bij de tegen vluchtelingen gerichte rellen in Woerden. Hij had regelmatig wat uit te leggen. Dat was dan maar zo. Wel liet Galesloot bij de start de ruimten rond de zaal blokkeren met gymnastiekbankjes. Hij wist niet wat hij moest verwachten. Maar voor zorg was geen enkele reden, zo bleek.
Zoveel mogelijk mensen laten sporten
Hij zag de eerste keer zo’n twintig mannen komen. De meesten waren dertigers, met uitschieters naar 25 of tegen de 50 jaar. Stuk voor stuk aardige, enigszins timide mannen. In de Jaarbeurs worden alleen mannelijke vluchtelingen opgevangen. Vrijwilligers brengen hen naar De Halter. Inmiddels komen de vluchtelingen ook op eigen gelegenheid. Na vijf weekeinden zijn er twee vaste groepen van ruim tien sporters en enkele wisselende deelnemers.
De Halter biedt een duidelijke structuur. De vluchtelingen zijn elke zaterdag welkom van 10.30 tot 11.30 uur en van 11.30 tot 12.30 uur. Voor het warme eten van 13.00 uur kunnen ze terug zijn. De Halter gaat hiermee door tot eind november, wanneer de vluchtelingen uit de Jaarbeurs vertrekken. Galesloot vertelt dat de vereniging de bewoners van het plein waar de sportaccommodatie staat heeft geïnformeerd. Er zijn alleen positieve reacties binnengekomen. Intern is er niet over gediscussieerd. “Wij zijn een buurtgerichte sportvereniging en iedereen weet dit. We hoeven ons niet op de borst te slaan. Wij bieden gewoon de accommodatie en sport aan. Dat is onze missie, en verder gaat dat niet. Hoe onze mensen daarover denken, moeten ze zelf weten. Onze zaak is zoveel mogelijk mensen te laten sporten.”
Sportinstuif
Het idee is een soort instuif. Van der Wal, die met jonge mensen werkt bij de club en in het speciaal onderwijs, begeleidt de instuif. Hij biedt de groep ruimte om het sportuur zelf in te vullen. De combinatiefunctionaris is in de zaal voor ondersteuning, veiligheid en instructie als daar behoefte aan is. Dat werkt. Van der Wal heeft de hulp van een Syrische jongen ingeroepen, die al eerder in Nederland asiel kreeg en helpt met het communiceren. Hij kent de jongen van zijn lessen bij de internationale schakelklas, voor anderstalige leerlingen. “Dat is handig. Er is geen groot probleem met het vertalen”, zegt Van der Wal. Tot de groep behoort een medisch specialist, die vloeiend Engels spreekt. “Maar dat verstaat lang niet iedereen.” Ook een uit Irak gevluchte karateka met een Italiaans paspoort hielp mee, maar hij begeleidt nu zelf een groep bij Lady Fit. Daar sporten veel islamitische vrouwen.
“De eerste keer heb ik wat badmintonspullen en basketbalballen klaar gelegd. Daarnaast kan iedereen terecht in onze fitnessruimte. Nu doen we de meeste tijd aan fitness. Daarnaast doen we werpoefeningen naar de basket en we sluiten af met een wedstrijdje. We hebben het nu vijf zaterdagen gedaan.” Wordt het gewaardeerd? “Ja”, is het antwoord, zonder aarzeling. “Als je iets kunt betekenen voor mensen die zulke vreselijke dingen hebben meegemaakt, dan wil je dat graag. Ze zijn er heel erg blij mee, en dat is voor ons meer dan genoeg.”