Hoe sportverenigingen met hulpbronafhankelijkheid omgaan

De aanleiding van dit onderzoek is de wens om het gedrag van sportverenigingen, dat zij vertonen ten opzichte van hun hulpbronnen, te verklaren. Op basis van het begrip hulpbronafhankelijkheid en strategieën die gericht zijn op de toegang van hulpbronnen, is een theoretisch kader opgesteld dat gedrag kan verklaren. De basisgedachte voor het verklaren van het gedrag ligt in de relatie tussen de vereniging en de leverancier van de hulpbron. Deze heeft een bepaalde verwachting of een eis waaraan de vereniging moet voldoen. Om aan zulke eisen of verwachtingen te voldoen moet ze beschikken over een voldoende mate organisatiecapaciteit. Op het moment dat er een verandering plaatsvindt in de omgeving, waardoor de verwachtingen van leveranciers veranderen, dient de vereniging haar gedrag ook te veranderen en hierop te reageren. Dit kan echter alleen gebeuren als de vereniging in staat is om zulke veranderingen waar te nemen. Is zij hier niet toe in staat, dan zal ze de toegang tot de hulpbronnen verliezen. Zij blijft zich dan organiseren op basis van traditie. Lukt dit wel, dan ligt het aan de afhankelijkheid van de bron en/of leverancier of en hoe ze reageert op de veranderende eisen. Ze zal op basis van handelings- en argumentatiekennis bepalen op welke wijze ze aan de eisen van de leveranciers gaat voldoen. Dit theoretisch construct is onderzocht bij twee middelgrote basketbalverenigingen.