De houdgreep van Judo Bond Nederland

Bij de toekenning van de topsportgelden 2013-2016 adviseerde NOC*NSF om de seniorentop van het Nederlandse judo te gaan centraliseren. Judo Bond Nederland ging hiermee aan de slag en schaarde het project onder ‘judo 2.0’. Dit onderzoek tracht de betekenissen van de betrokkenen aan de beoogde centralisatie in kaart te brengen. Deze thesis legt de nadruk op de machtsprocessen in de Nederlandse judosport. Voor dit onderzoek is daarom gebruikgemaakt van beleidsdocumenten (sportnota’s), theorieën over topsport (SPLISS-model) en theorieën over macht (‘Panopticon’). Met name het SPLISS-model (De Bosscher et al., 2008) en het ‘Panopticon’ (Foucault, 1989) vormen de theoretische basis van dit onderzoek. Dit onderzoek is verricht vanuit een dialogische en interpretatieve benadering. Om de betekenissen aan de beoogde centralisatie van Judo Bond Nederland te achterhalen zijn er tien semigestructureerde interviews afgenomen met de JBN, NOC*NSF, coaches en judoka’s. Uit dit onderzoek blijkt dat Judo Bond Nederland kiest om het advies van NOC*NSF om de seniorentop te centraliseren bij één CTO ter hand te nemen, omdat het judo in de ogen van de JBN een gecentraliseerd programma zou moeten volgen om in de toekomst nog mee te kunnen doen met de wereldtop en het financieel noodzakelijk is om de structuur van het topjudo te wijzigen. Judoka’s zien geen heil in de plannen van Judo Bond Nederland, voornamelijk omdat de argumenten ontbreken waarom een centralisatie een verbetering zou zijn.